Επιστολή καθηγητή σχετικά με την απεργία και το ξεπούλημά της

Λίγα λόγια για αυτά που γίνονται στον κλάδο των εκπαιδευτικών Β/βάθμιας. Θα χρησιμοποιήσω την εμπειρία από τη δική μας συνέλευση (Νομός Ξάνθης).  Χωρίς αυτό να είναι αποπροσανατολιστικό γιατί μέχρι τώρα έχω μιλήσει με κόσμο από πολλές συνελεύσεις και πάνω κάτω γίνανε τα ίδια…..

Θα ξεκινήσω όμως πρώτα με μία πολύ μικρή ιστορική αναδρομή των τελευταίων 3 χρόνων και μετά μία περίληψη των τελευταίων ημερών, γιατί ίσως πολλά άτομα να μη γνωρίζουν. 

Τα τελευταία 3χρόνια, που λέτε, είχαμε μείωση 40% στο μισθό!!! (ο μισθός ο δικός μου - αναπληρωτής είμαι, θυμίζω - από 1433 το μήνα πήγε στα 940 με 4 χρόνια προϋπηρεσία) ενώ του νεοδιόριστου στα 600!!!!!!. Μέσα στη μείωση αυτήν ήταν και κάτι απερίγραφτες αναδρομικές επιδρομές του στυλ “ψηφίστηκε το Μάιο ο νόμος, αλλά η μείωση γίνεται από το Γενάρη που μας πέρασε” (χρωστούσαμε κιόλας δηλαδή), με αποτέλεσμα κόσμος να έπαιρνε για αρκετό καιρό 500 ευρώ το μήνα.

Επίσης, ανανεώθηκε ο δημοσιοϋπαλληλικός κανόνας εισάγοντας ουσιαστικά την ποινικοποίηση κάθε μη «κανονικής» συμπεριφοράς μέσα ή και έξω από το σχολείο (δε χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες φαντάζομαι).

Επίσης, άρχισαν να συγχωνεύονται ή ακόμη να καταργούνται σχολικές μονάδες, να μπαίνουν οι υπερωρίες με το έτσι θέλω, να γίνεται ο διευθυντής αρχηγός του σχολείου και ο σύλλογος διδασκόντων απλώς συμβουλευτικό όργανο και όχι όργανο αποφάσεων, και, φυσικά, η αξιολόγηση με άμεση σύνδεση με τη μισθολογική μας εξέλιξη (δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την αξιολόγηση, είναι μεγάλη κουβέντα, το βασικό είναι ότι πρώτη φορά συνδέεται με το μισθό και ίσως με την απόλυση). Το πώς θα γίνει, αν είναι επιστημονικά ή εκπαιδευτικά ακέραιη κτλ, τα φαντάζεστε. Εξυπηρετεί αυτούς που πρέπει. (Αν θέλετε λεπτομέρειες το συζητάμε).

Για μας τους αναπληρωτές η κατάσταση είναι και ήταν ακόμη πιο τραγική. Σας παραθέτω ένα κείμενο που γράψαμε  για μοίρασμα στην Ξάνθη, το οποίο τελικά έμεινε στο pc μου:

 

“Εμείς, οι αναπληρωτές του νομού Ξάνθης, Α’/θμιας και Β’/θμιας εκπαίδευσης, εκφράζουμε την αγανάκτησή μας για την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της Παιδείας.

Είμαστε αυτοί και αυτές που τα τελευταία χρόνια στηρίξαμε τη λειτουργία της εκπαίδευσης με το να μετακινούμαστε από το ένα μέρος στο άλλο – σε νησιά, σε ακριτικές περιοχές – με το κίνητρο του διορισμού που μας είχανε υποσχεθεί, στερούμενοι/ες κάθε δικαίωμα να οργανώσουμε τη ζωή μας. Φυσικά η λέξη «διορισμός» έχει γίνει πλέον απλώς ένα καλαμπούρι που λέμε μεταξύ μας!

Κάθε καλοκαίρι ζούμε με την αβεβαιότητα της επόμενης σχολικής χρονιάς. Βρισκόμαστε σε μια διαρκή αναμονή, μη γνωρίζοντας αν, πότε και πού θα κληθούμε να υπηρετήσουμε. Έρμαιο της κατάστασης αυτής γίνονται και οι οικογένειές μας, τα παιδιά μας, οι σύντροφοί μας και φυσικά οι μαθητές και οι μαθήτριες. Τις περισσότερες φορές καλούμαστε στα σχολεία πολύ μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς παρότι τα κενά υπάρχουν, ενώ ενημερωνόμαστε για την πρόσληψή μας μόλις μερικά 24ωρα πιο πριν!

Την ίδια στιγμή οι πίνακες προϋπηρεσίας έχουν παγώσει από τον Ιούνιο του 2010, με αποτέλεσμα κόσμος να εργάζεται και αυτό να μην φαίνεται πουθενά!

Φετινή καινοτομία είναι και η κατάσταση με τις άδειές μας, όπου μέσα στις άκρες μάς απαγορεύουν να λείψουμε για λόγους υγείας πάνω από 15μέρες, άσχετα φυσικά από το τι έχουμε πάθει, υπό την απειλή της απόλυσης και με δεδομένη τη διαγραφή της αντίστοιχης διδακτικής προϋπηρεσίας!

Στην παραπάνω κατάσταση προστέθηκαν και οι τεράστιες μειώσεις μισθών που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια, παρόλο που στον ετήσιο προϋπολογισμό κάθε αναπληρωτή υπάρχουν 2 τουλάχιστον μετακομίσεις, έξοδα ξενοδοχείων για τις πρώτες μέρες, 2 εγγυήσεις μπροστά στα νοίκια, μία καινούρια σύνδεση τηλεφώνου και ίντερνετ, καθημερινά οι βενζίνες που χρειάζονται για να πας στα 2 ή παραπάνω σχολεία που σε έστειλαν και ότι άλλο μπορεί να χρειαστεί ένα άτομο που πηγαίνει να δουλέψει άγνωστο σε μία καινούρια πόλη. Και όλα αυτά, μην ξεχνάμε, κάθε χρόνο!

Εντάξει, δεν μπορεί θα πει κάποιος, το υπουργείο θα εκτίμησε τις θυσίες που κάνετε τόσα χρόνια. Η «εκτίμηση» λοιπόν του Υπουργείου είναι να μειώσει για την επόμενη σχολική χρονιά τις θέσεις των αναπληρωτών σε 2000 για όλη την εκπαίδευση, Α/βάθμια και Β/βάθμια! Πώς; Αυξάνοντας αρχικά το ωράριο των μονίμων ή μετακινώντας τους εντός νομού ή περιφέρειας χωρίς φυσικά να ζητάει τη γνώμη τους, στοιβάζοντας τα παιδιά σε τάξεις-αποθήκες, συγχωνεύοντας ή καταργώντας σχολικές μονάδες, διαλύοντας κυριολεκτικά την ειδική αγωγή, αδιαφορώντας ακόμη περισσότερο για τα χιλιάδες κενά που ήδη υπάρχουν και για τα καινούρια που θα προκύψουν!

Και τι θα γίνει με τα υπόλοιπα περίπου 10 χιλιάδες άτομα που δουλεύανε μέχρι σήμερα; Ανεργία, αυτό είναι το δώρο της «εκτίμησής» τους για τη δουλειά που προσφέρουν οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί!

Ίσως ο χαρακτηρισμός «αναπληρωτές» να μπερδεύει λίγο τον κόσμο που το ακούει. Στην τελική ρε παιδάκι μου, αναπληρωτές είστε ,δεν είστε οι «κανονικοί» δάσκαλοι και καθηγητές, θα τρέξουν να πουν οι δύσπιστοι. Όταν όμως όλες οι ειδικότητες στα δημοτικά είμαστε εμείς, όλη σχεδόν η ειδική αγωγή είμαστε εμείς, όλα τα δημοτικά των νησιών και των ακριτικών περιοχών στελεχώνονται από εμάς και όταν οι εκατοντάδες καθηγητές - λάστιχα που βουλώνουν τις τρύπες στα γυμνάσια και στα λύκεια της επικράτειας είμαστε πάλι εμείς, η λέξη αναπληρωτές καταντάει αστεία. Καλύπταμε και καλύπτουμε τις βασικές, επαναλαμβάνουμε, ΒΑΣΙΚΕΣ, λειτουργίες όλων των σχολικών μονάδων. Αλλά το υπουργείο, παρόλα αυτά, μας έδωσε στο χέρι το νουμεράκι από τις ουρές του ΟΑΕΔ!

Εντάξει, υπερβάλλουμε λίγο. Κάποια άτομα θα δουλέψουν και μέσω ΕΣΠΑ. Χωρίς να ξέρουν βέβαια τι θα τους ξημερώσει, ή πόσες ώρες θα δουλεύουν, ή με πόσα λεφτά, ή αν θα ολοκληρώσουν τη χρονιά. Ένα χαρτζιλίκι θα βγάζουν πάντως. Θα κάνουν και κανένα ιδιαιτεράκι, λίγο η μαμά και η γιαγιά, ε, κάτι θα γίνει.

Ναι, αλλά δεν είμαστε 15 χρονών! Έχουμε παιδιά, οικογένειες, συντρόφους και συντρόφισσες, φίλους και φίλες.

Έχουμε ζωές!

Γιατί όμως να γίνονται όλα αυτά; Ποια είναι η αιτία; Μήπως είναι η άγνοια της σχολικής πραγματικότητας από την πλευρά του υπουργείου; Μήπως η ανικανότητά τους; Μήπως είναι απλώς κακοί; Ή μήπως είναι κάτι άλλο;

Μήπως μας θέλουν να ζούμε στην ακόμα περισσότερη αβεβαιότητα και επισφάλεια; Φοβισμένοι μήπως δεν έχουμε λεφτά να ζήσουμε; Μόνιμα τυχοδιώκτες σε κάθε σχολείο και σε κάθε πόλη, χωρίς να μπορούμε να συνδεθούμε με κανένα άτομο, με καμία γειτονιά; Κανίβαλοι να αλληλοτρωγόμαστε για το ποιος ή ποια θα πάρει μία από τις ελάχιστές θέσεις; Να ρουφιανεύουμε ο ένας τον άλλο για να είμαστε αρεστοί; Δουλικοί για να φιλάμε το χέρι που μας δίνει ψίχουλα;

Μήπως μας θέλουν μόνους; Ο καθένας να κοιτάει την πάρτη του; Μήπως προσπαθούν να μπορούν να μας κάνουν ότι θέλουν, όπως και όποτε θέλουν, χωρίς να βγαίνει άχνα; Ας το σκεφτούμε όλοι και όλες μας.

Το μόνο σίγουρο αυτή τη στιγμή είναι η οργή και η αγανάκτησή μας.

Ένα πράγμα μπορούμε να πούμε μόνο: Ντροπή και αίσχος!

Συνεχίζω:

Με αυτήν την πραγματικότητα λοιπόν μπροστά μας εμφανίζεται το νέο νομοσχέδιο που λέει μέσα στις άκρες τα εξής:

 

Πρώτον, αύξηση του εβδομαδιαίου ωραρίου κατά 2 ώρες. Τί σημαίνει αυτό; Αρχικά 2 ώρες στο σχολείο παραπάνω (και άλλη μία σου βάζω εγώ μόνο, για προετοιμασία σπίτι, σύνολο 3). Δηλαδή, ακόμη μεγαλύτερη μείωση μισθού. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Οι καθηγητές δουλεύουν περίπου 20 ώρες τη βδομάδα, άρα πλέον, για κάθε δέκα εργαζόμενους (10x2=20 ώρες), ένας μείον. Κάντε τα μαθηματικά και βγάλτε συμπέρασμα πόσοι και πόσες θα περισσέψουν. Οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι παίρνουν πόδι, όπως και τα καμάρια της αξιοκρατίας, οι διορισμένοι του ΑΣΕΠ (κάποιοι τουλάχιστον).

Και δεύτερον, σε άμεση σχέση με το προηγούμενο, οι υποχρεωτικές μεταθέσεις εργαζόμενων με οργανικές θέσεις χρόνια τώρα, χωρίς τη θέλησή τους, σε άλλες θέσεις ανάλογα με τις ανάγκες της εκάστοτε διεύθυνσης, είτε αυτό είναι άλλες πόλεις, είτε άλλοι νομοί....

Αυτά όλα όμως δεν προκύψανε τώρα, υπάρχουν στο προσκήνιο εδώ και μήνες και μάλιστα είχε προκηρυχτεί απεργία για αυτούς ακριβώς τους λόγους με ελάχιστη συμμετοχή πριν κάνα 2 μήνες. Οι λόγοι λοιπόν για απεργία διαρκείας, αλλά και ακόμη μέσα στις πανελλαδικές υπήρχαν ήδη πολλούς μήνες τώρα.

Σκάει λοιπόν τώρα η ΟΛΜΕ και ανακοινώνει απεργία μέσα στις πανελλαδικές. Απόφαση που εκπλήσσει. Την προωθούν οι παρεμβάσεις  (ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ ) στα κουτουρού, ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ αναγκάζονται να συμφωνήσουν από την γενικότερη πίεση, έμμεση ή άμεση, που τους ασκείται. Τα κίνητρα διαφέρουν για κάθε παράταξη προφανώς, όπως και ποια στρατηγική θα ακολουθήσουν για να διαχειριστούν την πραγματικότητα που προέκυψε. Παρόλα αυτά η επιχειρηματολογία για την ανάγκη αγώνα και η ανάλυση της πραγματικότητας είναι από όλες τις τάσεις πολύ ικανοποιητική. Δε χρειάζεται να πεις τίποτα παραπάνω. Τα λένε όλα. Μας εξαθλιώνουν. Όλοι συμφωνούν με αυτό.

Αυτό δεν έχει σημασία για την ώρα, σημασία έχει ότι η ΟΛΜΕ προτείνει απεργία. Ακολουθεί όπως ξέρετε η επιστράτευση. Ήδη οι πρώτες δολιοφθορές του τύπου αν επιστρατευτούμε δεν παίζει να γίνει η απεργία, άρχισαν να κυκλοφορούν. Κυρίως από ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ. Την Τρίτη γίνονται όλες οι συνελεύσεις των τοπικών ΕΛΜΕ με εντυπωσιακή συμμετοχή (πάνω από 40% της βάσης) και εκεί αρχίζει το ζουμί. Να σημειωθεί ότι μετά την απόφαση της επιστράτευσης η ΟΛΜΕ δεν βγήκε να πει τίποτα για να δώσει αγωνιστικό κλίμα πριν τις συνελεύσεις στις τοπικές ΕΛΜΕ, να υπερασπίσει την πρότασή της.

Θα γίνω τώρα πιο συγκεκριμένος και θα μεταφέρω το κλίμα από τη δική μου ΕΛΜΕ. Στην Ξάνθη ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την πλειοψηφία στην τοπική ΕΛΜΕ. Επίσης, ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά στην Ελλάδα στις βουλευτικές εκλογές. Το πλαίσιο μετράει. Βγαίνει λοιπόν η πρόεδρος της ΕΛΜΕ  (συριζαία) και λέει ότι ήρθαμε εδώ για να ψηφίσουμε το αγωνιστικό πλαίσιο της ΟΛΜΕ για απεργία μέσα στις εξετάσεις, συμπληρώνοντας όμως καθοριστικά ότι, δυστυχώς, δεν μπορούμε να κάνουμε την απεργία αυτή γιατί είμαστε επιστρατευμένοι! Βάζει δηλαδή κατευθείαν μία συνέλευση 300 ατόμων στο κανάλι, απορρίπτοντας αμέσως την περίπτωση ανυπακοής! Γίνονται μετά τοποθετήσεις από τις οποίες οι περισσότερες (του κόσμου που δεν ανήκει σε ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ) είναι του στυλ, καλά μας κοροϊδεύετε, να ψηφίσουμε απεργία που δε θα γίνει, τι είναι αυτά κτλ κτλ. Η συντριπτική πλειοψηφία βέβαια σχολίαζε από μία απολιτίκ, σάπια οπτική, αλλά υπήρχε και κόσμος που το έβλεπε κινηματικά και αγωνιστικά. Δεν θα σας μεταφέρω όλη τη συνέλευση, αν και θα είχε ενδιαφέρον, ειδικά για κόσμο που δεν έχει εμπειρία από τέτοιου είδους συνελεύσεις.

Το ζουμί τώρα. Η βασική επιχειρηματολογία των συνδικαλιστών (σε βαθμό δακρύων από τη συγκίνηση..) ήταν ότι, παρότι δε μπορούμε να απεργήσουμε πραγματικά, το συμβολικό έχει τεράστια σημασία. Πρέπει να συσπειρωθούμε και να κάνουμε ισχυρές πλάτες στην ΟΛΜΕ, ώστε να μπορεί να διαπραγματευτεί σκληρά με την κυβέρνηση. Να φτιαχτεί μία δυνατή βάση ώστε να δει πώς θα οργανώσει σοβαρά τον αγώνα σε όλα τα σχολεία. Όλοι και όλες μαζί λοιπόν πίσω από την ΟΛΜΕ να παλέψουμε αποφασιστικά. Και επίσης, ότι η απεργία αυτή θα είχε πολύ μικρή συμμετοχή και κόσμος θα θυσιαζότανε ουσιαστικά. Μάλιστα, θα κάναμε δώρο στο υπουργείο την ευκαιρία να τιμωρήσει (απολύσει, ή ακόμη φυλακίσει) τα αγωνιζόμενα υποκείμενα, κάνοντας ένα ωραίο ξεκαθάρισμα στους κόλπους των υπαλλήλων του.

Πείθουν λοιπόν, η κάθε παράταξη για τους δικούς της λόγους, τον κόσμο και ψηφίζεται συντριπτικά η πρόταση για απεργία (τη συμβολική να θυμίσω). Παραθέτω τις στατιστικές. Απεργία στις εξετάσεις 78 ΕΛΜΕ, όχι 4 ΕΛΜΕ, λευκό 3 ΕΛΜΕ. Μιλάμε για ποσοστό πάνω από 90% των ΕΛΜΕ ναι στην απεργία και σε κάθε μία ξεχωριστά ΕΛΜΕ πάνω από 75% των καθηγητών να στηρίζουν! Γίνεται η συνέλευση προέδρων των ΕΛΜΕ την Τετάρτη και ενώ έχουν αυτές τις εντολές και ψηφίζουν όντως με αυτά τα ποσοστά στη συνέλευση της ΟΛΜΕ την απεργία, ψηφίζουν επίσης και το αν θεωρούν ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να γίνει η απεργία με τα εξής αποτελέσματα: Ναι 18 (21%), Όχι 9, Λευκά 57! Δηλαδή 60 σκουλήκια που είχανε πει ναι στην απεργία αρχικά και ύστερα είχαν την εντολή της βάσης τους να συνεχίζουν να λένε ναι στην απεργία (όποιου τύπου και να ήταν αυτή), είπανε ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις!!!!!! Άρα η ΟΛΜΕ τελικά αποφάσισε όχι για απεργί…. Ναι, η ίδια που το είχε προτείνει στην αρχή, δεν μπερδεύτηκες κάπου.

Οι σκέψεις μου τώρα.

1. Ναι, η ΟΛΜΕ ήταν και είναι σκουλήκι (ειδικά τα τελευταία χρόνια). Είχε χίλιους λόγους να κάνει σοβαρές απεργίες τόσους μήνες, αλλά επέλεγε τις μάταιες 24ωρες και μάλιστα καθυστερημένα, αφού είχαν δρομολογηθεί τα εκάστοτε σκληρά μέτρα. Ήταν πάντα μακριά από τη βάση και πάντα κομματική και γραφειοκρατική σε προκλητικό βαθμό. Το σημαντικό όμως τώρα ήταν ότι έδωσε, για τους λόγους της φυσικά, και πιστεύοντας ότι δε θα γίνει, απεργία μέσα στις πανελλαδικές! Αυτό είναι το κρατούμενο. Δηλαδή αρχικά, συνδικαλιστική νομιμοποίηση.

2. Ναι, οι συνελεύσεις των ΕΛΜΕ είναι σκουληκοφωλιές. Έχεις τους δεξιούς και πασόκους συνδικαλιστές να υπονομεύουν, τους αριστερούς να μαξιμαλίζουν και να βερμπαλίζουν και διάφορους τρελούς να κάνουν ψυχοθεραπεία. Ένα παίξιμο ρόλων και μία αντιδημιουργική διαδικασία που απλώς έδιωξε τον κόσμο γεμίζοντάς τον οργή και ματαιότητα. Επίσης, μακριά από τη βάση, κομματική, λίγη. Αλλά το σημαντικό τώρα ήταν ότι είχες αμφιθέατρα που ξεχείλιζαν εκπαιδευτικούς. Οι οποίοι ψήφισαν κατά 75% και πάνω, μία απεργία. Αυτό είναι το άλλο κρατούμενο. Δηλαδή κοινωνική νομιμοποίηση.

3. Ναι οι εκπαιδευτικοί είναι σάπιοι. Είναι βαρεμένοι, ζώα, ρουφιάνοι, βολεμένοι, κανίβαλοι (όπως όλη η κοινωνία) αλλά αν πιστεύουμε ότι μέσα σε αυτό το σύνολο και μάλιστα πάνω σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο (μέτρα που απολύουν και εξαθλιώνουν, απεργία, γεμάτες συνελεύσεις) δεν μπορούμε ή τουλάχιστον δεν προσπαθούμε, να βρούμε κάποιους και κάποιες να συνεννοηθούμε, ας κάτσουμε σπίτια μας. Αυτό είναι το τελευταίο κρατούμενο.

Όσον αναφορά τα επιχειρήματα των συνδικαλιστών.

Για ποιο λόγο θέλει η ΟΛΜΕ συσπείρωση; Να πάει δυναμικά και να οργανώσει στο μέλλον τι; Μία απεργία στις πανελλήνιες; Την είχες αυτή την Παρασκευή!!! Έτοιμη. Σκουλήκι!

Συμφωνώ ότι δε θα είχε συμμετοχή όπως και όλες οι απεργίες. Συμφωνώ ότι ο κόσμος ήρθε στις συνελεύσεις λόγω της επιστράτευσης και ότι ψήφισε απεργία γιατί δε θα χρειαζόταν να την κάνει. Αλλά όχι να χειραγωγείς, σκουλήκι, τον κόσμο και να φτιάχνεις κλίμα ηττοπάθειας ακόμη πριν αρχίσει η συνέλευση. 300 άτομα έχουνε δυναμική, έχουν πολλές τάσεις, έχουνε φορτώσει, είναι έτοιμοι να εκραγούν, θα μιλήσουν, θα σκεφτούν, θα μαλώσουν και πιθανώς να λακίσουν, δώστους όμως την ευκαιρία. Φρόντισες σε ένα πλήθος φοβισμένο και μπερδεμένο που, κακώς φυσικά, περιμένει την ηγεσία του πρωτοβάθμιου του σωματείου να μπει μπροστά και να πει ανυπακοή, να το φοβίσεις ακόμη περισσότερο. Να του δώσεις συνειδησιακά άλλοθι (εντάξει, συμβολικά τουλάχιστον ψηφίσαμε απεργία). Παρότι ένιωθε πιθανώς σε μεγάλο ποσοστό να μη θυμάται πότε ήταν η τελευταία απεργία που φοβήθηκε η κυβέρνηση, που θα είχε νόημα να απεργήσει. Εννοείται ότι δεν απαλλάσσω τη βάση από τις ευθύνες της.

Πόσοι όμως αλήθεια θα χρειαζόντουσαν για να μπλοκαριστούν οι εξετάσεις. Θα χρειαζότανε η πλειοψηφία να απεργήσει? Όχι! Με ένα 10% των εκπαιδευτικών έφτανε. 10% σημαίνει 7000-8000 άνθρωποι. 50 σε κάθε πόλη να κλείσουν ένα εξεταστικό κέντρο. 2 από κάθε σχολείο. Θα τους συνελάβαναν όλους; Ας το κάνανε . Θα τους απολύανε; Ας τολμούσανε. Ας παίρνανε την πολιτική ευθύνη για αυτό και ας θερίζανε μετά τις συνέπειες.  

Οι παραπάνω αριθμοί θα ήταν εφικτοί αν δεν είχε σαμποταριστεί η απεργία. Αυτή είναι η άποψή μου. Ποιος σαμπόταρε την απεργία; Ο ΣΥΡΙΖΑ! Είχε τη δυναμική να πείσει ή και ακόμη και να κινητοποιήσει κομματικά την κρίσιμη μάζα που χρειαζότανε. Αλλά όχι. Επέλεξε να σβήσει κάθε πιθανότητα για ανυπακοή και να στηρίξει ηθικά την ΟΛΜΕ, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα μεθοδευμένα και ύπουλα. Γιατί; Γιατί η επόμενη ΟΛΜΕ, με τα ποσοστά που αυξάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στους εκπαιδευτικούς, θα είναι δική του. Γιατί τον ενδιαφέρει να φτιάξει τους μηχανισμούς που θα τον κρατήσουν στην κυβέρνηση. Γιατί δεν ήθελε να φέρει τα πάνω κάτω.

Υπήρχε μετά από όλα αυτά καμιά πιθανότητα να γινότανε κάτι την Παρασκευή; Ίσως. Κάποιοι τρελοί να μπούνε σε 3-4 σχολεία στην Αθήνα και κάνα 3-4 στην υπόλοιπη Ελλάδα, να γίνουν Ιφιγένειες και από Δευτέρα άλλοι και άλλες να ακολουθήσουνε και ότι γίνει. Ίσως. Αλλά εδώ έρχεται το σκουλήκι και φροντίζει να μη μείνει καμία πιθανότητα ανοιχτή και ψηφίζει στην χθεσινή ΟΛΜΕ ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να γίνει, άρα… συνεχίστε το προσκύνημα από εκεί που το αφήσατε παρακαλώ. Τέλος.

Τι έμεινε από όλα αυτά; Πέρα από την αίσθηση αηδίας και οργής. Ένα προηγούμενο που λέει ότι δε μπορείς να κάνεις απεργία που να μπλοκάρει το σύστημα. Κάνε αυτές τις ανέξοδες που σου κόβουν το μεροκάματο, αυτές που διασπάνε τη βάση, αλλά όταν σοβαρεύουν τα πράγματα, τουμπεκί. Οι εκπαιδευτικοί βάλαμε μόνοι μας το όριο του μέχρι που μπορούνε να φτάσουν οι αγώνες. Και αυτό το όριο είναι πολύ πιο πίσω από ότι πρέπει. Αφού δεν κάνεις τσαμπουκά την πρώτη φορά που σε επιστρατεύουν, ενώ υπάρχει κλίμα, πετάς την ταφόπλακα πάνω σου. Και δυστυχώς, όχι μόνο πάνω σου αλλά και σε πολλούς και πολλές άλλες. Μετά από την περιφρούρηση της βουλής από το ΚΚΕ, νομίζω ότι η ιστορία αυτή της απεργίας των εκπαιδευτικών που ποτέ δεν έγινε, θα είναι ο άλλος σημαντικότερος σταθμός-ήττα των μαζικών αγώνων τα τελευταία χρόνια.

Δε σχολίασα τη στάση του ΠΑΜΕ, και της ΑΔΕΔΥ. Βαριόμουν. Επίσης για να μην αδικήσω τις παρεμβάσεις (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κτλ), ήταν οι μόνες φωνές που κάπως έβαζαν το ότι αν ψηφίσεις απεργία σημαίνει δεν πας την Παρασκευή επιτηρητής αλλά περιφρουρείς το εξεταστικό κέντρο και πίεσαν κάπως προς τα εκεί.

Αυτά…