Η ΑΠΕΡΓΊΑ ΤΟΥ METPO ΝΑ ΓΊΝΕΙ Ο ΤΆΦΟΣ ΤΟΥΣ
Εν μέσω ενός γκεμπελίστικου καταιγισμού από τα ΜΜΕ και γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια την πολιτική επιστράτευση που κήρυξε από το μεσημέρι (ισχύει από τις 5πμ της Παρασκευής) και τις απειλές των Σαμαρά – Χατζηδάκη για απολύσεις, οι απεργοί του ΜΕΤΡΟ με την ενεργή πλέον συμπαράσταση του συνόλου των ΜΜΜ συνεχίζουν απτόητοι τον ηρωικό τους αγώνα.Επιτέλους για πρώτη φορά μετά από μήνες, ίσως και μετά τις 12 Φλεβάρη, η κυβέρνηση τα βρίσκει πραγματικά σκούρα μπροστά σε μια σκληρή -και έξω από τις προβλέψιμες ψοφοειδείς γραφειοκρατικές συμπεριφορές- απεργία. Ο Βενιζέλος δήθεν κόπτεται για το μέλλον του συνδικαλιστικού κινήματος που δεν θα έχει κατά τα λεγόμενά του “καμία τύχη όσο στρέφεται κατά της κοινωνίας”. Παραμύθια της χαλιμάς. Το απολειφάδι αυτό της πεθαμένης σοσιαλδημοκρατίας δεν ξέρει τι του γίνεται. Αντί να κοιτάει πως δεν θα κάνει παρέα στον Άκη και το κολητάρι του τον Λαυρεντιάδη έχει το θράσος να ασχολείται και με τους αγώνες επιβίωσης που δίνει το προλεταριάτο που παλεύει με νύχια και με δόντια να τα βγάλει πέρα με την καθημερινότητα. Τα καθάρματα που κυβερνούν μέσα στη χλιδή μαζί με τους λακέδες τους το δημοσιογραφικό σκυλολόι αντί να το βουλώσουν, απειλούν θεούς και δαίμονες, κατηγορώντας τους σκληρά εργαζόμενους του ΜΕΤΡΟ που αμείβονται με 1000 ευρώ το μήνα ότι είναι ρετιρέ και θέλουν να επιβιώνουν στις πλάτες της υπόλοιπης κοινωνίας, προκαλώντας ταυτόχρονα έμφραγμα στη ζωή της πόλης. Έμφραγμα ρε αλήτες προκαλείτε εσείς εδώ και τρία χρόνια με τα απανωτά μνημόνια, το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, τις χιλιάδες αυτοκτονίες απελπισμένων ανθρώπων, τα μειωμένα κατά 50% τουλάχιστον εισοδήματα όσων συνεχίζουν να έχουν μια δουλειά, και την πλήρη διάλυση των υπηρεσιών υγείας και κοινής ωφέλειας μεταξύ των οποίων και των δημοσίων συγκοινωνιών. Το θράσος των γκεμπελίσκων δεν έχει όριο.
Στο θέατρο αυτό το τηλεκόμμα του καραγκιόζη Κουβέλη έχει ήδη αρχίσει τις κλάψες που η κατάσταση οδηγείται στα άκρα, αλλά όπως πάντα δεν θέτει θέμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Τα υποκείμενα που αποτελούν το στελεχικό δυναμικό αυτού του αποκόμματος έχουν ποτέ σκεφτεί τι θα απογίνουν όταν ο Σαμαράς τους εγκαταλείψει στην τύχη τους ή όταν η τύχη εγκαταλείψει τον Σαμαρά; Ποιος θα τους περιθάλψει έκτοτε, το έχουν υπολογίσει; Μήπως τότε θα προσφέρουν το πτώμα τους στο ΣΥΡΙΖΑ για να σώσουν εκ νέου τη χώρα; Αλλά γι’ αυτό έχουμε χρόνο. Προς το παρόν σημασία έχει η νίκη των απεργών του Μετρό και των άλλων εργαζομένων στις συγκοινωνίες που έστω και κάτω από την πίεση της 10ήμερης απεργίας του μετρό αποφάσισαν να μπούνε στον αγώνα.
Γιατί όμως τέτοιο μίσος από όλο τον αστικό συρφετό για αυτή την απεργία; Μα γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν υποχωρήσουν στα αιτήματα των απεργών τότε πάει στράφι ότι έχτισαν όλα αυτά τα χρόνια. Όλη τους η επιθετικότητα απέναντι στα εργατικά δικαιώματα βασίζεται στη διαρκή υποχωρητικότητα των εργαζομένων που παρά τις 15 ίσως και 20 γενικές απεργίες δεν κατάφεραν να σταματήσουν τη αστική αντεπανάσταση. Η κυβέρνηση δεν έχει περιθώριο να υποχωρήσει ούτε σε ένα αίτημα αυτής της απεργίας. Ο Σαμαράς μαζί με τις δύο μαριονέτες του, έχει χτίσει ένα ανελαστικό προφίλ, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Ότι εφαρμόζει χωρίς να κάνει βήμα πίσω το πρόγραμμα του μνημονίου και κυρίως ανασυγκροτεί την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ή έστω ενός μεγάλου μέρους της στην αστική εξουσία, χτίζοντας ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης βασιζόμενο όχι στη συναίνεση, αλλά στο νόμο και την τάξη. Ένα κράτος έκτακτης ανάγκης κατά τα πρότυπα του μεταεμφυλιακού κράτους, ως το μόνο ικανό να διαχειριστεί το ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος της αστικής τάξης και κυρίως ως αυτό που θα εγγυηθεί την επιβίωση και την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος. Ακριβώς γι’ αυτό δεν πρόκειται να υποχωρήσει ο Σαμαράς. Γιατί αν το κάνει δεν θα έχει πλέον κανένα κύρος να παριστάνει το Λουδοβίκο το 14ο. Θα πρέπει την επομένη να το βάλει στα πόδια. Και επειδή οι εκκρεμότητες αυτών των τριών χρόνων είναι πολλές και ακόμα περισσότερες αυτές που έχει ανοίξει η δική του θητεία, είναι αβέβαιο αν θα προλάβει να κάνει έστω και αυτό.
Γι’ αυτό ακριβώς ο αγώνας του μετρό πρέπει να νικήσει. Γιατί αυτό θα είναι μια συντριπτική ήττα για την κυβέρνηση και μια μεγάλη νίκη για ολόκληρη την εργατική τάξη που μέσα σε τρία χρόνια είδε να χάνονται όσα είχε καταφέρει τα προηγούμενα 60. Γιατί θα είναι το στάλινγκραντ του μνημονίου, η αφετηρία για μια γενικευμένη αντεπίθεση. Είναι γι’ αυτό το λόγο που η σκεπτόμενη εργατική τάξη καθώς και όσοι πλήττονται ή δεν ανέχονται να βλέπουν να πλήττονται οι συνάνθρωποί τους από αυτή την ελεεινή πολιτική, τάσσονται ενστικτωδώς με τους απεργούς του μετρό ακόμα κι αν κάνουν 2 ώρες να φτάσουν στη δουλειά τους. Γιατί βλέπουν σ’ αυτόν τον αγώνα τη πιθανότητα να αλλάξει η ροή των πραγμάτων. Να μπει ένας φραγμός στην αντεπανάσταση που έχει κηρύξει το αστικό σινάφι για να αποκαταστήσει την κερδοφορία του.
Το κάλεσμα των απεργών για συμπαράσταση πρέπει να βρει τα αμαξοστάσια του μετρό και ειδικά αυτό των Σεπολίων με χιλιάδες κόσμο, τέτοιο που αν τολμήσουν τα ΜΑΤ να πλησιάσουν να το σκεφτούν δυο και τρεις φορές.
- Όλοι αύριο Παρασκευή στην 4ωρη παναττική στάση εργασίας (12-4μμ) που κήρυξε το ΕΚΑ συμπαράστασης στην απεργία.
- Αλληλεγγύη στις επαναλαμβανόμενες απεργίες που κήρυξαν όλα τα ΜΜΜ (λεωφορεία, τρόλεϊ, τραμ, ηλεκτρικός, προαστιακός) μέχρι και την ερχόμενη Τρίτη
- Κάτω η κυβέρνηση Σαμαρά μαζί και τα γελοία κεντροαριστερά του στηρίγματα
- Τώρα Γενική Απεργία για να τιναχτεί στον αέρα κάθε προσπάθεια νεκρανάστασης του ελληνικού καπιταλισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου