Τον Ιούνιο του 2008 η Αυτόνομη Πρωτοβουλία Νάξου έκανε εκδήλωση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας στη Νάξο. Η εισαγωγή στην εκδήλωση εκφράζει την αλληλεγγύη μας από τις Κυκλάδες στους αγωνιζόμενους στη ζούγκλα του Μεξικού....
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΣΤΗ ΝΑΞΟ
Στις 17 Νοέμβρη του 1983 έξι άτομα στο νότιο Μεξικό έφτιαξαν τον «Ζαπατιστικό Στρατό για την Εθνική Απελευθέρωση» με κατευθείαν αναφορά στον Εμιλιάνο Ζαπάτα και την επανάσταση της δεκαετίας του 1920 για γη και ελευθερία. Έντεκα χρόνια μετά την ίδρυσή τους, την πρωτοχρονιά του 1994, οι ζαπατίστας μέσα στο γιορτινό κλίμα της ημέρας προσέλκυσαν την προσοχή όλου του κόσμου όταν κατέλαβαν πόλεις και χωριά στην πολιτεία Τσιάπας.
 |
| Η φωτογραφία είναι από την παρέμβαση αλληλεγγύης που έκαναν σύντροφοι/ισσες από τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο στο ίδρυμα Κακογιάννη, κατά τη διάρκεια κινηματογραφικού αφιερώματος στο πλαίσιο των εορτασμών της μεξικανικής πρεσβείας για τα 100 χρόνια από τη μεξικανική επανάσταση. |
Στα δεκατέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, ένα σπουδαίο εγχείρημα εκτυλίσσεται στα βουνά του ν.Μεξικού. Μια επανάσταση που δεν διεκδικεί τις δάφνες της απόλυτης αλήθειας αλλά που εξελίσσεται με βάση τις ανάγκες και τις εμπειρίες όσων συμμετέχουν σ’ αυτή. Στις ζαπατιστικές κοινότητες τίθεται σήμερα σε πράξη το ίδιο το επαναστατικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που εκπονείται συλλογικά με βάση τις προτεραιότητες των κοινοτήτων και όχι από μια ελίτ πεφωτισμένων πρωτοποριών ή ορισμένων, διαχωρισμένων από την κοινωνία, επαγγελματιών επαναστατών.
Αυτή ακριβώς η διαδικασία συνοψίζεται στις δυο βασικές αρχές του ζαπατιστικού κινήματος: «προχωράμε ρωτώντας» και «διοικούμε υπακούοντας».
Ο στόχος τους δεν είναι η κατάληψη της εξουσίας όπως άλλωστε έχουν ξεκαθαρίσει εξαρχής όταν δήλωσαν: «Δεν αγωνιζόμαστε για την εξουσία αλλά για ένα δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης». Και γι’ αυτό προχώρησαν στη δημιουργία αντιθεσμών που προωθούν τη συλλογική λήψη των αποφάσεων και άρα και την καθολική συμμετοχή στην άσκηση της πολιτικής.
Μέσα από τις ζωντανές διαδικασίες που συντελούνται στη ζούγκλα Λακαντόνα εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα αναδιανομής της γης και η κοινοβιακή οργάνωση της αγροτικής παραγωγής. Οικοδομείται ένα σύστημα υγείας και περίθαλψης για όλους και για όλες. Ένα δίκαιο σύστημα απονομής δικαιοσύνης. Ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που εναρμονίζεται με την κουλτούρα και τις ανάγκες της κάθε κοινότητας. Κι αυτά χώρια από επιμέρους έργα που γίνονται σε κάθε χωριό άλλοτε για τη βελτίωση της υγιεινής, άλλοτε για την καλύτερη πρόσβαση σε καθαρό νερό και πάρα πολλά ακόμα.
Τα τελευταία χρόνια ποιος δεν έχει ακούσει για τις αλλεπάλληλες καμπάνιες για τη συλλογή χρημάτων προκειμένου να υλοποιηθεί το τάδε ή το δείνα έργο στις ζαπατιστικές κοινότητες; Συχνά όμως η άγνοιά μας για το τι διακυβεύεται εκεί στα βουνά του ν.Μεξικού ελάχιστα διαφωτίζεται. Έτσι η καλοπροαίρετη διάθεσή μας για προσφορά περιορίζεται σε μια οικονομική εισφορά ανθρωπιστικού χαρακτήρα που δεν βαθαίνει ουσιαστικά τη σχέση μας με το κίνημα. Αντιθέτως ο ανθρωπισμός συνήθως εκφυλίζεται σε ελεημοσύνη και δημιουργεί μια επιπλέον ανισοτιμία ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν και δίνουν και σ’ αυτούς που δέχονται από ανάγκη. Εξάλλου ο ανθρωπισμός σε καμιά περίπτωση δε θίγει τις αιτίες που παράγουν την φτώχεια και την εξαθλίωση.
Αυτή την περίοδο στην Τσιάπας μαίνεται ένας ανελέητος πόλεμος χαμηλής έντασης. Ο μεξικάνικος στρατός και οι παραστρατιωτικές οργανώσεις επιτίθενται στα χωριά από τη μια για να εξοντώσουν τους αντιπάλους του συστήματος κι από την άλλη για να εκκαθαρίσουν την περιοχή ώστε να εφαρμοστούν απρόσκοπτα τα αναπτυξιακά σχέδια του καπιταλισμού. Εδώ και χρόνια στο νότιο Μεξικό προγραμματίζονται μεγάλα έργα ανάμεσα στα οποία είναι η διάνοιξη μεγάλων αυτοκινητόδρομων, η κατασκευή λιμανιών και αεροδρομίων και σχεδιάζονται μεγάλες οικοτουριστικές –παρακαλώ- επενδύσεις. Αλλά ας μην επεκταθούμε τώρα επειδή για όλα αυτά θα μιλήσουμε παρακάτω.
Το μόνο που θα θέλαμε να επισημάνουμε είναι ότι ειδικά αυτό τον καιρό η αλληλεγγύη μας πρέπει να διατρανωθεί άμεσα αφού η επίθεση στις κοινότητες είναι βίαιη και άγρια. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους Ζαπατίστας όχι γιατί είναι φτωχοί και καταπιεσμένοι –η τοποθέτησή μας άλλωστε στο στρατόπεδο των αδυνάτων είναι δεδομένη- αλλά γιατί είναι εξεγερμένοι και αρνούνται να ανταλλάξουν τη ζωή τους με την αξιοπρέπειά τους. Γιατί δεν μπαίνουν στη λογική να παζαρέψουν και να υποταχτούν μπρος στον τρόμο μιας επισφαλούς επιβίωσης. Γιατί δεν υποτάσσονται στο βασίλειο της αναγκαιότητας αλλά ορθώνουν το ανάστημά τους όχι μόνο απέναντι στον καπιταλισμό αλλά και απέναντι στους ιδιοτελείς που πλησίασαν τον αγώνα τους για να πετύχουν αλλότρια οφέλη. Γιατί παλεύουν έμπρακτα και με κόστος για τον αυτοκαθορισμό της κοινωνίας, για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Κι αυτός ο αγώνας είναι και δικός μας.
Α.Π.Ν.
Η αλληλεγγύη συνεχίζεται.....
Χθες, Πέμπτη 18 Νοέμβρη, σύντροφοι και συντρόφισσες από τη συνέλευση αλληλέγγυων από τον αναρχικό, αντιεξουσιαστικό και ελευθεριακό χώρο, καταλήψεις, στέκια, συνελεύσεις γειτονιών, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στο ζαπατιστικό αγώνα και στους εξεγερμένους του Μεξικού, έκαναν παρέμβαση στο ίδρυμα Κακογιάννη, κατά τη διάρκεια εγκαινίων κινηματογραφικού αφιερώματος που πραγματοποιούνταν στο πλαίσιο των εορτασμών της μεξικανικής πρεσβείας για τα 100 χρόνια από τη μεξικανική επανάσταση.
Αυτή η γιορτή των από πάνω επιλέχθηκε να γίνει μια μέρα μετά την 17η Νοέμβρη, ημέρα ίδρυσης του EZLN, και δύο μέρες πριν την 20η Νοέμβρη, ημέρα έναρξης της μεξικανικής επανάστασης του 1910.
Η εκδήλωση, στην οποία παρευρίσκονταν και στελέχη άλλων πρεσβειών της Λατινικής Αμερικής, καθώς και στελέχη του υπουργείου Πολιτισμού, επρόκειτο να ξεκινήσει με τις ομιλίες του Μ. Κακογιάννη και του επιτετραμμένου της μεξικανικής πρεσβείας (λόγω θανάτου του πρέσβη) στο φουαγιέ του κτιρίου. Η ομιλία του μεξικανού επιτετραμμένου διακόπηκε, πριν καν προλάβει να ξεκινήσει, από τις φωνές και τα συνθήματα των συντρόφων και συντροφισσών που, ανοίγοντας δύο πανό, κατήγγειλαν τον πόλεμο «χαμηλής έντασης» (που μόνο χαμηλής δεν είναι) ενάντια στις ζαπατιστικές κοινότητες και τους εξεγερμένους του Μεξικού, αλλά και τον συνένοχο ρόλο του ιδρύματος Κακογιάννη, το οποίο, με το πρόσχημα της πολιτιστικής ανταλλαγής, δεν διστάζει να συνεργάζεται με πρεσβείες κρατών που ευθύνονται για τις δολοφονίες χιλιάδων αγωνιστών, όπως του Μεξικού και του Ισραήλ.
Πετάχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκε προκήρυξη. Δεν έλειψαν και κάποιες μικρές λεκτικές αντεγκλήσεις με αρκετούς από τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι δεν μπορούσαν να χωνέψουν πως οι από κάτω κατάφεραν να τους «μολύνουν» τη γιορτή και να διαταράξουν την τάξη και την ασφάλειά τους, υπενθυμίζοντάς τους ότι τα χέρια της πολιτικής εξουσίας, κομμάτι της οποίας είναι και οι ίδιοι, είναι βαμμένα με το αίμα των αγωνιστών από την κατάκτηση, πριν από 518 χρόνια, μέχρι και σήμερα.
Η παρέμβαση τελείωσε με την ανάγνωση της προκήρυξης από το μικρόφωνο (κατά τη διάρκεια της οποίας κάποιοι παρευρισκόμενοι τραγουδούσαν τον μεξικανικό εθνικό ύμνο), ενώ οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες αποχώρησαν με συνθήματα, στα ελληνικά και τα ισπανικά, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στους εξεγερμένους Ζαπατίστας και τους αγωνιζόμενους του Μεξικού: «Δρόμοι της Αθήνας, βουνά του Μεξικού, οι εξεγερμένοι βρίσκονται παντού», «EZLN», «Αδέρφια Ζαπατίστας δεν είστε μόνοι, κοινός αγώνας μας ενώνει», «Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους», «Ο Ζαπάτα ζει, ο αγώνας συνεχίζεται», «Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι και όχι οι ρουφιάνοι και οι υποταγμένοι» κ.λπ.
«100 χρόνια μεξικανική επανάσταση»
ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ;
Διακόσια χρόνια από τον αγώνα για την ανεξαρτησία και εκατό από τη μεξικανική επανάσταση, όταν οι λαοί του Μεξικού, αγρότες και ιθαγενείς του βορρά και του νότου, έδωσαν το αίμα τους, τι ακριβώς γιορτάζουν οι από πάνω;
Τι γιορτάζει το χρεοκοπημένο μεξικανικό κράτος, όταν με το ένα χέρι αποδίδει τιμές στους «εθνικούς ήρωες», αυτούς που οι ιδεολογικοί πρόγονοί του δολοφόνησαν, και με το άλλο καταστέλλει, τρομοκρατεί και καταδιώκει ως «εγκληματίες» τους ιθαγενείς Ζαπατίστας που συνεχίζουν τους αγώνες του Εμιλιάνο Ζαπάτα, του Φρανσίσκο Βίγια και του Φλόρες Μαγόν για «Γη και Ελευθερία»;
Τι γιορτάζουν η χούντα της μεξικανικής κυβέρνησης, τα πολιτικά κόμματα, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, οι πρεσβείες, οι τράπεζες, τα πολιτιστικά ιδρύματα και οι πολυεθνικές εταιρίες που διοργανώνουν τους εορτασμούς;
Γιορτάζουν μήπως τη νέα αποικιοκρατία, την αντεπανάσταση του παγκόσμιου καπιταλισμού που στοιχειώνει τη σημερινή πολιτική, οικονομική και πολιτιστική πραγματικότητα;
Γιορτάζουν το γεγονός ότι εδώ και 518 χρόνια ταπεινώνουν, εξοντώνουν και εκμεταλλεύονται τους ιθαγενείς λαούς;
Γιορτάζουν τον καθημερινό και αδιάκοπο πόλεμο που διεξάγουν ενάντια στους από κάτω, στην Τσιάπας, το Ατένκο, την Οαχάκα, το Γκερέρο, τη Χουάρες, το Μιτσοακάν, σε όλα τα σημεία της χώρας; Γιορτάζουν τη βία, την τρομοκρατία, τη φτώχεια, την αδικία, τις κοινωνικές ανισότητες και το θάνατο που σπέρνουν παντού; Γιορτάζουν τη συντριβή των κοινωνικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών που κατακτήθηκαν με την Ανεξαρτησία και την Επανάσταση;
Γιορτάζουν τις βίαιες εκκενώσεις κοινοτήτων και τους εκτοπισμούς, τις ένοπλες επιθέσεις και τις δολοφονίες από το στρατό, την αστυνομία και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις κοινωνικών αγωνιστών και αλληλέγγυων από όλο τον κόσμο, τις απαγωγές, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις και τις εξοντωτικές ποινές, τους εμπρησμούς και τις καταστροφές σπιτιών και καλλιεργειών, τις συλλήψεις και τους βιασμούς;
Ή γιορτάζουν για τα 50 εκατομμύρια φτωχούς, τους εκατοντάδες πολιτικούς κρατούμενους από τους οποίους οι μισοί είναι ιθαγενείς, τις χιλιάδες γυναίκες που δολοφονούνται σε διάφορες περιοχές της χώρας μόνο επειδή είναι γυναίκες, τους αμέτρητους μετανάστες που κακοποιούνται και πεθαίνουν στα σύνορα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, τους νέους που σφαγιάζονται από τα διασταυρούμενα πυρά του στρατού και των εμπόρων ναρκωτικών που αποτελούν μέρος του πολιτικού συστήματος;
Γιατί χαίρονται οι από πάνω; Επειδή λεηλατούν τη γη, το νερό και τη ζωή των από κάτω, επειδή καταστρέφουν εδάφη και πολιτισμούς με τα οικοτουριστικά προγράμματα, τους αυτοκινητόδρομους, τα ακίνητα, τα ορυχεία, τα φράγματα, τους μεταλλαγμένους σπόρους και τα αιολικά πάρκα τους; Επειδή παραδίδουν στην εξουσία του χρήματος την υγεία, την εκπαίδευση, την κοινοτική γη και τους φυσικούς πόρους, επειδή καταπατούν τα δικαιώματα των εργατών, των αγροτών και των φοιτητών, επειδή καταστέλλουν και εγκληματοποιούν τους κοινωνικούς αγώνες χιλιάδων αγωνιζόμενων ανθρώπων;
Σ’ αυτή τη γιορτή, τη γιορτή των από πάνω, οι από κάτω δεν έχουν καμία θέση.
Η δική μας γιορτή είναι το Φτάνει πια! που φώναξαν τα αδέλφια μας οι Ζαπατίστας με την εξέγερσή τους το 1994. Είναι οι αγώνες των καταπιεσμένων στην Οαχάκα, το Ατένκο, το Γκερέρο, την Πόλη του Μεξικού, σε όλη τη χώρα, που με όπλο την οργισμένη τους αξιοπρέπεια επιλέγουν το δρόμο της αντίστασης και της εξέγερσης.
Και τότε και τώρα και εκεί και εδώ, συνεχίζουμε σ’ αυτό το δρόμο. Μαζί με αυτούς που αγωνίζονται εδώ και 100, 200, 500 χρόνια, γιορτάζουμε τη δύναμη της εξέγερσης που δεν ξεπουλιέται, δεν παραδίδεται και δεν ενδίδει, αλλά φτάνει τον αγώνα μέχρι το τέλος.
Γιορτάζουμε το «εμείς» των από κάτω που χτίζει εδώ και τώρα, και όχι σε ένα μακρινό μέλλον, έναν άλλο κόσμο, παλεύοντας ενάντια στην πολιτική και την οικονομική εξουσία, τους ιεραρχικούς θεσμούς και τους μιντιακούς μηχανισμούς ελέγχου.
Γιορτάζουμε τους αγώνες για μια ζωή με ελευθερία, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια και συντροφικότητα, τους αυτοοργανωμένους αγώνες που δε χωράνε σε ψεύτικες επετείους και συνένοχα ιδρύματα, τους αγώνες που δίνουν οι από κάτω ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, στους δρόμους, τις γειτονιές και τις αόρατες γωνιές του πλανήτη, όπου κι αν ζουν, ό,τι κι αν κάνουν, και που γι’ αυτό είναι ανίκητοι.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου