Προκήρυξη για το ασφαλιστικό

Πριν δυο χρόνια σε παρέμβασή μας στην Χώρα μοιράσαμε την παρακάτω προκήρυξη. Φαίνεται λοιπόν ότι το κράτος ήταν αποφασισμένο να αλλάξει το ασφαλιστικό και πως η κρίση είναι απλά το πρόσχημα για να το κάνει σήμερα, να εφαρμόσει δηλαδή προειλημμένες αποφάσεις όχι μόνο της εκάστοτε κυβέρνησης αλλά συνολικά της βούλησης του καπιταλισμού στον ελλαδικό χώρο.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

Στο όνομα της σωτηρίας του ασφαλιστικού συστήματος, σήμερα επιχειρείται η ίδια η κατάργησή του. Οι περικοπές στις συντάξεις, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, η περιστολή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων όπως η κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών σε πολλές κατηγορίες και η υποβάθμιση της ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης οδηγούν όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια στην φτώχεια και την ανέχεια.

Με τη συνεχή απειλή της κατάρρευσης των ασφαλιστικών ταμείων την οποία επικαλούνται οι εκθέσεις διάφορων υψηλόμισθων στελεχών του κρατικού μηχανισμού όπως ο ανεκδιήγητος Γκαργκάνας, στην πραγματικότητα μεθοδεύεται η διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος αντανακλώντας τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την ίδια στιγμή, προκειμένου να ολοκληρωθούν οι ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει με τα δυο μεγάλα εμπορικά λιμάνια (Πειραιάς και Θεσσαλονίκη) και στην Ολυμπιακή, επιβαρύνονται τα ταμεία να πληρώσουν τις «αναγκαίες» πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και τις «οικιοθελείς αποχωρήσεις» των εργαζόμενων που πετιούνται έξω από την παραγωγή – δωράκι του κράτους στους νέους επενδυτές.

Ταυτόχρονα, μια σειρά από άλλα αντεργατικά μέτρα όπως η ελαστικοποίηση της εργασίας, η κατάργηση των υπερωριών, η θέσμιση της ανασφάλιστης εργασίας (προγράμματα stage) και της μερικής απασχόλησης και η καθήλωση των αμοιβών συνθέτουν το τοπίο της άγριας εκμετάλλευσης των εργαζόμενων και της ολοκληρωτικής επιβολής του μοντέλου της ελεύθερης οικονομίας. Την ώρα που τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων εκτοξεύονται στα ύψη και αυξάνονται μέχρι και 60% τα τελευταία χρόνια, έχουν το θράσος να μας ζητούν να κάνουμε κι άλλες θυσίες προκειμένου να σωθούν τα ταμεία.

Ποια είναι όμως η αλήθεια για την κατάντια του ασφαλιστικού συστήματος σήμερα και ποιοι ευθύνονται για το χάλι των ταμείων;

Τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ ότι μας λένε.
Το 1950, με ειδική νομοθετική ρύθμιση, όλα τα ασφαλιστικά ταμεία υποχρεώθηκαν να καταθέτουν άτοκα τα αποθεματικά τους σε ειδικό λογαριασμό στην Τράπεζα της Ελλάδος. Τα χρήματα αυτά που είχαν πληρώσει οι εργαζόμενοι από τις τσέπες τους διατέθηκαν για να χρηματοδοτηθούν με χαμηλότοκα ή και άτοκα δάνεια οι βιομήχανοι, οι κατασκευαστικές εταιρείες και οι εφοπληστές (θαλασσοδάνεια) στο όνομα της ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας.

Όταν πλέον τα ελλείμματα διογκώθηκαν, τα ταμεία για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους άρχισαν να δανείζονται από τις τράπεζες με υψηλό τόκο (25%) ενώ ξεκίνησε και το τζογάρισμα των αποθεματικών τους στο χρηματιστήριο. Παράλληλα, το κράτος φρόντισε να χαριστούν οι οφειλές των μεγάλων επιχειρήσεων με νόμους και ευνοϊκές ρυθμίσεις. Το ίδιο το κράτος μάλιστα σήμερα παραμένει ο μεγαλύτερος οφειλέτης στα ταμεία αφού χρωστάει 7,8δις ευρώ ενώ δεν εκπληρώνει την υποχρέωση που το ίδιο έχει νομοθετήσει για την καταβολή του 1% του ΑΕΠ.

Αν κανείς μάλιστα συνυπολογίσει ότι σήμερα ένας στους τέσσερεις δουλεύει ανασφάλιστος και ότι από το 1990 και μετά, η μαζική είσοδος των μεταναστών και η μαύρη εργασία στην οποία υποχρεώθηκαν (με χαμηλά μεροκάματα και απεριόριστες ώρες εργασίας) έχει πετάξει ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζόμενων έξω από την ασφάλιση, γίνεται φανερό ότι η απαξίωση του ασφαλιστικού συστήματος αποτελεί συστημικό στοιχείο του καπιταλισμού σήμερα.

Το ζήτημα τόσο της ιατροφαρμακευτικής φροντίδας όσο και ο τρόπος που εξασφαλίζεται η σύνταξη όσων φεύγουν από την παραγωγική διαδικασία, αφού έχουν ξεζουμιστεί στα καλύτερά τους χρόνια, αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Η ασφαλιστική μεταρρύθμιση που επιχειρείται σήμερα, στην ουσία εξωθεί τους εργαζόμενους να αντιμετωπίσουν την ασφάλιση σαν μια ατομική τους υπόθεση και έτσι οδηγούνται στο δόκανο των ιδιωτικών εταιρειών που τρίβουν τα χέρια τους μπρος στα επερχόμενα κέρδη. Το κράτος ουσιαστικά απεκδύεται κάθε υποχρέωση που απορρέει από οποιοδήποτε προσωπείο πρόνοιας και κάθε φιλολογία περί «κοινωνικού κράτους» απογυμνώνεται.

Η επίθεση αυτή στα ασφαλιστικά δικαιώματα δεν είναι παρά κομμάτι του συνολικότερου πολέμου που έχει εξαπολύσει το κράτος και το κεφάλαιο ενάντια στην κοινωνία, όπως η αναθεώρηση του άρθρου 16 για την ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, η διάλυση της υπαίθρου με τη συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού και τη συγκέντρωση της παραγωγής σε λίγες μεγάλες εταιρείες, η επίθεση στο φυσικό περιβάλλον με τα κάθε λογής αναπτυξιακά σχέδια, ο έλεγχος και η καταστολή κάτω από το δόγμα του παγκόσμιου αντιτρομοκρατικού πολέμου…

Διόλου συμπτωματικά, οι μόνοι που δεν θίγονται από την απαξίωση των ασφαλιστικών ταμείων είναι τα σώματα ασφαλείας (αστυνομία, στρατός, πυροσβεστική), αφού οι σύγχρονοι πραίτορες πρέπει να έχουν κίνητρο για να αντιμετωπίσουν τις κοινωνικές αντιδράσεις που θα φέρει η εντεινόμενη εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών του πληθυσμού.

Η αντίσταση της κοινωνίας οφείλει να είναι συνεχής και αδιάλειπτη με μαζικές αποφασιστικές κινητοποιήσεις που θα αποκαλύψουν τα παζάρια και τον προδοτικό ρόλο των μεγαλοσυνδικαλιστών. Άλλωστε τα τριτοβάθμια σωματεία σαν γνήσιοι μέτοχοι του κυρίαρχου πολιτικού παιχνιδιού κυρίως φροντίζουν να μη διασαλευτεί η λειτουργία του συστήματος και πάντως σίγουρα δεν διεκδικούν το ταξικό δίκιο.

Ωστόσο η συλλογική αυτοοργανωμένη πάλη είναι η μόνη δυνατότητα των εργαζόμενων να κατακτήσουν καλύτερες συνθήκες ή έστω να κρατήσουν τα κεκτημένα τους μπροστά στη λαίλαπα της ελεύθερης οικονομίας. Διότι αν ο καθένας μένει μόνος του τότε όλοι μαζί γυρνάμε στο 18ο αιώνα.

ΑΓΩΝΕΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΠΕΙΝΑΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΞΩΘΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ

Αυτόνομη Πρωτοβουλία Νάξου