ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ:
ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΝΑ ΣΦΙΞΟΥΝ ΤΟ ΖΩΝΑΡΙ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΟΥΣ

Η κρίση παρουσιάζεται σαν φυσικό φαινόμενο ή σαν μια αναπόδραστη πραγματικότητα για την οποία όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι. «Τα θαλασσώσαμε» αναφωνούν ξιπασμένοι τηλεσχολιαστές. Αναλύσεις επί αναλύσεων από οικονομολόγους, ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους, που παραθέτουν στοιχεία, εξηγούν τους δείκτες και τους αριθμούς για το πώς φτάσαμε έως εδώ για να καταλήξουν τελικά στο συμπέρασμα ότι οι θυσίες είναι αναγκαίες και ότι πρέπει να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι για να γλιτώσει η χώρα από την χρεοκοπία.

Οι βιομήχανοι και οι εφοπληστές πλειοδοτούν, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, από το Λονδίνο όπου είχε πάει να ψωνίσει ένα έργο τέχνης αντί 1,5 εκατ. δολαρίων, επικροτεί δηλώνοντας ότι «επιτέλους πάρθηκαν τα σωστά μέτρα»…

Το ελληνικό κράτος παίρνει φρεγάτες από την Γαλλία και αεροπλάνα από την Γερμανία αξίας πάνω από 5 δις ευρώ για να εξαγοράσει την υποστήριξή τους, την ίδια ώρα που γαλλικές και γερμανικές τράπεζες κερδοσκοπούν ασύστολα από την αγορά ελληνικών ομολόγων. Παράλληλα, όταν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης κινδυνεύουν ή κονταροχτυπιούνται στον ανταγωνισμό για την αναδιανομή που θα προκύψει στην επόμενη φάση της οικονομίας, τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, τότε ξαφνικά μιλάνε για εθνική ενότητα και εθνική συναίνεση.

Εθνική ομοψυχία λοιπόν απέναντι στους κερδοσκόπους που καιροφυλακτούν, αγανάκτηση με κάποιες αντιιμπεριαλιστικές κορώνες για την ψωροκώσταινα που όλοι την περιμένουν στη γωνία. Εθνική ομοψυχία και όταν το κράτος πριμοδοτούσε τις τράπεζες με 28δις δηλαδή την ίδια την μήτρα της χρηματοπιστωτικής φούσκας, της τοκογλυφίας και των κερδοσκόπων.


Από την άλλη, μηδενική ανοχή απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, τους ριζοσπάστες νεολαίους και τους πολιτικοκοινωνικούς χώρους που υπονομεύουν την εθνική συναίνεση. Μηδενική ανοχή και στους μετανάστες που χρησιμεύουν όχι μόνο σαν αναλώσιμη φτηνή εργατική δύναμη αλλά και σαν αποδιοπομπαίοι τράγοι, εύκολη λύση για τον κατακερματισμό και την ταξική διαίρεση των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων.

Και τέλος, κανένας χώρος και κανένα περιθώριο για την ανάπτυξη διεκδικητικών αγώνων. Χαρακτηριστική η περίπτωση των αγροτών και οι επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις υπουργών και στελεχών της κυβέρνησης ότι στην εποχή μας δεν υπάρχουν δυνατότητες για διεκδικήσεις, ενώ το αμέσως επόμενο διάστημα τα παπαγαλάκια των μέσων μαζικής εξημέρωσης φρόντισαν να μας υπενθυμίσουν πόσο κόστισε ο αγώνας των αγροτών στην εθνική οικονομία.

Εθνική ομοψυχία δηλαδή για την συμπόρευση με τα συμφέροντα των πλουσίων ενώ επικαλούνται το φιλότιμό μας μόνο και μόνο για να χωνέψουμε καλύτερα τα μέτρα.
Αλλά τι γίνεται και ξαφνικά μια χώρα στην οποία η οικονομική μεγέθυνση και ο πλούτος περισσεύει, παρουσιάζεται φθίνουσα οικονομική ευημερία; Ποια είναι τα πραγματικά νούμερα της κρίσης;

Τα τελευταία 12 χρόνια το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν αυξήθηκε κατά 60%, τα κέρδη των εταιρειών που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο ήταν 11,8δις μόνο για το 2009 και 10 δις για το 2008, ενώ για το 2007 παρουσίασαν ρεκόρ κερδοφορίας για όλη την ευρωζώνη.

Η Εθνική Τράπεζα είχε κέρδη 6,3δις την τελευταία πενταετία. Τέσσερεις χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις έχουν επενδύσει πάνω από 20δις στο εξωτερικό και δέκα χιλιάδες off shore εταιρείες ελληνικών συμφερόντων διακινούν περί τα 500δις ευρώ ετησίως. Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ελέγχει το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 41% του κοινοτικού, ενώ πέρσι –χρονιά, υποτίθεται, κρίσης- επένδυσε 3,16δις για την αγορά 164 μεταχειρισμένων πλοίων.

Το ελληνικό κράτος, φροντίζοντας πάντα με στοργή την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, μείωσε τον φορολογικό συντελεστή από 35% σε 25%, υπόσχεται αμνηστία για τον επαναπατρισμό των ελληνικών κεφαλαίων και προσφέρει ουσιαστικά ασυλία για τις μίζες και τα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπέδι, δομημένα ομόλογα).

Ο καπιταλισμός αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά ένα παρασιτικό σύστημα που έχει δημιουργήσει τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και που στηρίζει την ευημερία των λίγων στην εκμετάλλευση των πολλών και στη λεηλασία της φύσης. Αναπαράγεται και τροφοδοτείται από την καταπάτηση νέων ανεκμετάλλευτων πεδίων ή από την ανακατάταξη των προηγούμενων.

Η κρίση είναι μια περίοδος ιδανική για την αναδιοργάνωση τόσο των κοινωνικών όσο και των παραγωγικών σχέσεων στο εσωτερικό του κάθε κράτους και για την αναδιάταξη των συσχετισμών με τη δημιουργία νέων συμμαχιών από τη μια, και την όξυνση των γεωπολιτικών ανταγωνισμών από την άλλη.

Ας μην ξεχνάμε ότι η μεγάλη κρίση του μεσοπολέμου ξεπεράστηκε με την φρενήρη ανάπτυξη των στρατιωτικών εξοπλισμών (ιδιαίτερα σε Αμερική και Γερμανία) που οδήγησε στο αιματοκύλισμα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.

Στη σημερινή συγκυρία, τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση αποτελούν ίσως την σκληρότερη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου ενάντια στα εργατικά δικαιώματα αλλά ακόμα και στα κεκτημένα της μεσαίας τάξης. Παράλληλα, τα προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου και η εύνοια προς αυτό διευρύνονται μέσω των ιδιωτικοποιήσεων μεγάλων επιχειρήσεων του δημοσίου με χρηματοδοτήσεις από το ΕΣΠΑ, μέσω της Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) στους τομείς της ενέργειας, του τουρισμού, της υγείας και της εκπαίδευσης.

Ο πλούτος παραμένει ακέραιος στα χέρια των λίγων, η διαχείριση και η εξουσία συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο. Για τους υπόλοιπους τα νέα μέτρα σημαίνουν 1.000.000 ανέργους, πάγωμα και μείωση των αποδοχών, κατάργηση του 14ου μισθού και των επιδομάτων, μείωση των δαπανών για την ασφάλιση, την υγεία και την εκπαίδευση (έως και 9,7% για το 2010), αύξηση της άμεσης και της έμμεσης φορολόγησης, καθιέρωση και επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης και σταδιακή παραχώρηση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων σε ιδιωτικές εταιρείες (όπως στην Αμερική), αντικατάσταση των συντάξεων με ένα πενιχρό εθνικό βοήθημα πείνας, περαιτέρω μείωση του αγροτικού εισοδήματος και ούτω καθ’ εξής.

Τα μέτρα αυτά δεν έχουν όριο και σαφώς δεν αποτελούν μόνο επιταγές της Κομισιόν αλλά και ξεκάθαρες επιλογές του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου. Άξιοι συμπαραστάτες τους, οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες οι οποίες πλέον ανενδοίαστα συνδιαλέγονται και συμπράττουν με την εξουσία παζαρεύοντας ψίχουλα. Βέβαια, εδώ και καιρό έχουν χάσει την αξιοπιστία και το κύρος τους στο εργατικό κίνημα, απλώς η σημερινή κρίση επικυρώνει τον απόλυτο ξεπεσμό τους.

Η πορεία του καπιταλισμού μέσα στην ιστορία είχε πάντοτε τριγμούς και ρήγματα, οι εκάστοτε κρίσεις δεν ήταν μόνο αποτέλεσμα των εσωτερικών αντιφάσεων και των δομικών του χαρακτηριστικών αλλά και της πίεσης και των αγώνων από τα κάτω. Η τρομοκρατία της ύφεσης και η ανελέητη επίθεση του κεφαλαίου μπορεί να πυροδοτήσει καταστάσεις ανεξέλεγκτες σε κοινωνικό επίπεδο, κάτι που αποτελεί τον μεγαλύτερο φόβο των κυρίαρχων. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι πέρυσι στις ΗΠΑ συζητήθηκε σοβαρά το ενδεχόμενο της επιβολής στρατιωτικού νόμου αν δεν περνούσε το σχέδιο Πόλσον για τη διάσωση των τραπεζών.

Στην Ελλάδα η οικονομική κρίση επηρέασε έμμεσα τα εξεγερσιακά γεγονότα του Δεκέμβρη το 2008. Όμως όσο η φτώχεια, η βία και εκμετάλλευση αυξάνουν και αγγίζουν όλο και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, όσο διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες και γενικεύεται η διαφθορά, τόσο βαθαίνει η απαξίωση στο πολιτικό σύστημα και αποκαλύπτεται η φενάκη των πολιτικών και του κοινοβουλευτισμού.

Μέσα από αυτό το πρίσμα φαίνεται η τεράστια σημασία που αποκτούν τα νοήματα, οι συμβολισμοί και η πραγματικότητα της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι το καθεστώς επιλέγει να περιθωριοποιήσει και να χτυπήσει τους ριζοσπαστικούς πολιτικούς χώρους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εξέγερση. Έτσι λοιπόν ενισχύει τις δυνάμεις καταστολής ενώ τις απαλλάσσει από τις επικείμενες αλλαγές στα μισθολογικά και τα ασφαλιστικά και σιωπά εν πολλοίς μπροστά στην αγαστή και διαρκή συνεργασία της αστυνομίας με φασιστικές και παρακρατικές ομάδες (με ελάχιστες εξαιρέσεις τις λιγοστές συλλήψεις μελών αυτών των ομάδων για τα μάτια του κόσμου προκειμένου να επιβεβαιωθούν τα ανέξοδα φληναφήματα του Χρυσοχοΐδη περί ίσων αποστάσεων).

Η σημερινή κρίση είναι σύνθετη και πολυεπίπεδη στο βαθμό που οι ίδιες οι κοινωνίες δεν έχουν την συνεκτικότητα που είχαν σε άλλες εποχές. Η αλληλεγγύη και ο κοινοτισμός έχουν υποχωρήσει, οι συλλογικές αναφορές και οι μνήμες αγώνων είναι λιγοστές, ειδικά στους νέους που εργάζονται στις υπηρεσίες, και ο ατομικισμός έχει κυριαρχήσει. Ο επίπλαστος ευδαιμονισμός που προσέφερε επί δεκαετίες ο καταναλωτισμός εξέθρεψε προσδοκίες, η αγοραστική δύναμη του εργάτη όλο αυτό το διάστημα υπήρξε η λοκομοτίβα του καπιταλισμού, η κατοχή και η συνεχής ανανέωση γυαλιστερών καταναλωτικών προϊόντων και η πρόσβαση σε νέες υπηρεσίες, η δημιουργία νέων αναγκών κρατούσαν την πλειοψηφία της κοινωνίας άβουλη και υποταγμένη.

Όταν τέλειωσαν τα χρήματα, το κράτος πρόνοιας, ακόμα και σαν ιδέα, ήταν πια παρελθόν και αντικαταστάθηκε από τις τράπεζες και τα δάνεια παρέτειναν την καταναλωτική δυνατότητα. Τώρα πια τα δάνεια και τα χρέη είναι ο ορισμός της σύγχρονης φτώχειας στον δυτικό κόσμο και η λαιμητόμος των μικρομεσαίων στρωμάτων.

Ο καπιταλισμός σαν ένα σύστημα που ίσως να πρόσφερε έστω και μισές λύσεις και επιλογές στα αδιέξοδα μεγάλου κομματιού του πληθυσμού, κλυδωνίζεται και σίγουρα αν καταρεύσει θα επιδιώξει να αφήσει πίσω του καμένη γη. Οι αγώνες που θα έρθουν θα έχουν να αντιμετωπίσουν την πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση. Η όξυνση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου μέσα από αυτοοργανωμένους και αδιαμεσολάβητους αγώνες, η αλληλεγγύη των καταπιεσμένων που θα οδηγήσει στην πολιτικοποίησή τους και στη συγκρότηση οράματος για μια άλλη κοινωνία είναι η μόνη δυνατή απάντηση μπροστά σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση.


ΕΚΔΗΛΩΣΗ –ΣΥΖΗΤΗΣΗ – ΠΡΟΒΟΛΗ ΒΙΝΤΕΟ
«Οι Λαχειοπώλες τ’ Ουρανού»

Θα μιλήσουν ο αγωνιστής Χρήστος Τσιγαρίδας
και συνδικαλιστές από Σωματεία Βάσης

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010, 6.00μμ

Στο Στέκι της ΑΠΝ
(στην Παραλία της Χώρας, πίσω από το καφέ Εν Πλω)





Αυτόνομη Πρωτοβουλία Νάξου