ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΞΕΣΗΚΩΜΟ ΣΤΙΣ 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ,

Η ΞΕΦΤΙΛΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

ΚΑΙ Ο ΓΚΕΜΠΕΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΜΕ

Το βράδι της Κυριακής στην Αθήνα (όπως και σε πολλές άλλες πόλεις) ζήσαμε έναν κοινωνικό ξεσηκωμό. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος (μια εκτίμηση είναι 500.000, άλλοι λένε 800.000) στη μεγαλύτερη, καθ' ομολογίαν, συγκέντρωση της εποχής του μνημονίου. Την ίδια ώρα που μέσα στη Βουλή έμπαινε η ταφόπλακα στα εργασιακά κεκτημένα και υποθηκευόταν το μέλλον γενεών ολόκληρων με τη δανειακή σύμβαση, έξω στους δρόμους το πλήθος συγκρουόταν με τις δυνάμεις καταστολής και λαμπάδιαζαν κτίρια-σύμβολα ενός κόσμου σε παρακμή και σήψη, με τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των διαδηλωτών.

Το στοίχημα που παιζόταν εξαρχής για την επιτυχία της διαδήλωσης δεν αφορούσε τη σφοδρότητα των συγκρούσεων αλλά το αν μισό εκατομμύριο κόσμος θα παρέμενε στο δρόμο τις ατελείωτες ώρες από τις 5.00 το απόγευμα μέχρι τη νύχτα που θα διεξαγόταν η ψηφοφορία,

Παρά τον ανελέητο χημικό πόλεμο που εξαπέλυσαν τα ΜΑΤ, από την αρχή κιόλας της συγκέντρωσης και δι' ασήμαντον αφορμήν, οι συγκεντρωμένοι έδειχναν αποφασισμένοι ότι ήρθαν για να μείνουν. Η εγκληματική τακτική των δυνάμεων καταστολής που έκανε μαζική χρήση χημικών -ασφυξιογόνων, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης- αλλά και εκτόξευαν πέτρες και μάρμαρα ενάντια στο πυκνό πλήθος, έφερνε την κατάσταση στην κόψη του ξυραφιού.

Ήταν στιγμές που η ατμόσφαιρα ήταν θολή από τους καπνούς κάθε είδους βομβίδας που έσκαγε πάνω και στοχεύοντας στον κόσμο, τα μάτια να καίνε και η αναπνοή στα όρια της ασφυξίας, τόσο που αισθανόταν κανείς ότι στεκόταν ένα μόνο βήμα μακριά από μια τραγωδία όπως αυτή στη θύρα 7 πριν κάποιες δεκαετίες.

Κι όμως οι διαδηλωτές δεν πανικοβλήθηκαν -ανάμεσά τους και μικρά παιδιά με τους γονείς τους-, πήγαιναν βήμα βήμα, σφίγγανε ο ένας το χέρι του άλλου, φωνάζανε “ψυχραιμία”, κι όλοι μαζί βρίζαμε εν χορώ τους εγκληματίες της αστυνομίας.

Μετά τις πρώτες ανάσες επιστρέφαμε στα σημεία των συγκρούσεων. Στο δρόμο υπήρχε αλληλεγγύη, πείσμα, αγανάκτηση, οργή και μίσος, μίσος ταξικό, από ένα ετερόκλητο πλήθος διαφορετικών ιδεολογικών προελεύσεων, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις κυριαρχούσε η συνείδηση ότι ζούμε ιστορικές στιγμές, ότι οι μάζες γράφουν μια ιστορία αντίστασης.

Εδώ αξίζει να αναφερθεί η, τόσο ηρωική όσο και μαχητική, στάση των συντρόφων από τη Συνέλευση Κατοίκων Βύρωνα-Παγκρατίου-Καισαριανής οι οποίοι κράτησαν με αξιοσημείωτη αυταπάρνηση και μαεστρία επί πέντε ολόκληρες ώρες το μετερίζι της Σταδίου, παρά τις λυσσαλέες αλλεπάλληλες επιθέσεις των ανδρείκελων με τις χακί στολές.

Στο θέατρο της Βουλής παιζόταν ένα ακόμα θλιβερό ξεπεσμένο καραγκιοζιλίκι. Οι εκπρόσωποι ενός απαξιωμένου πολιτικού συστήματος, τυχοδιώκτες καριερίστες και τομάρια, υπηρέτες του κράτους του κεφαλαίου, νομιμοποιούσαν με την ψήφο και την προσωπική τους ευθύνη τον εξανδραποδισμό μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Στα τηλεοπτικά κανιβαλλικά δρώμενα, οι ελεεινοί γκεμπελίσκοι συμπλήρωσαν το παζλ της εξαπάτησης με τη διαμόρφωση μιας εικονικής πραγματικότητας καθ' υπόδειξην της κοινοβουλευτικής χούντας που είναι στην εξουσία: Απέκρυψαν τον όγκο της διαδήλωσης, το εύρος και την άμεση συμμετοχή του πλήθους ή τη στήριξή του στις συγκρούσεις επί έξι συνεχείς ώρες στο κέντρο της Αθήνας. Από τη Φιλελλήνων, την Αμαλίας, τη Μητροπόλεως, την Καρ. Σερβίας, τη Σταδίου, την Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας μέχρι το Μοναστηράκι και σε πολλούς μικρότερους δρόμους ένα οργισμένο ποτάμι είχε πλημμυρίσει το κέντρο της πόλης. Συνθήματα ενάντια στον καπιταλισμό και τους μπάτσους, συγκρούσεις και οπισθοχωρήσεις, και όλοι ξανά να γυρνάνε με κοινό προσανατολισμό-σημείο αναφοράς το Σύνταγμα και τη Βουλή. Τα γεγονότα της Κυριακής είναι αποτέλεσμα της πολιτικοποίησης ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Οφείλονται όμως και στη δυναμική του αναρχικού κινήματος, την αποφασιστικότητα των ανοιχτών-λαϊκών συνελεύσεων και των σωματείων βάσης καθώς και τη στήριξη από αριστερές οργανώσεις και πολύ κόσμο.

Όσοι σκόπιμα εθελοτυφλούν και ισχυρίζονται ότι πίσω από τα χτεσινά γεγονότα βρίσκονταν κάποιες ολιγάριθμες ομάδες περιθωριακών, προβοκατόρων και παρακρατικών, είναι γελοίοι και ασύστολοι ψεύτες. Επανέλαβαν, μάλιστα, τα μμε το ψεύδος του 2008 ότι κάηκε η βιβλιοθήκη ενώ υπερέβαλαν με περισσή “ευαισθησία” στην καταστροφολογία για κτίρια που υπέστησαν στην πραγματικότητα μικρότερες ζημιές από αυτές που παρουσιάζονται. Επιχειρούν έτσι τόσο να αποκρύψουν όσο και να συσκοτίσουν την αλήθεια ότι η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι η ουσιαστική εξοντωτική βία σε σχέση με μια τράπεζα που φλέγεται. Και φυσικά όσοι τα ισχυρίζονται αυτά συντάσσονται απροκάλυπτα με το βάρβαρο καθεστώς.

Και σε άλλα με υγεία.

Υ.Γ. Σαν Ναξιώτες δεν πρόκειται ούτε να ξεχάσουμε ούτε και να συγχωρήσουμε τους κυκλαδίτες βουλευτές Ρήγα του πασοκ και Βρούτση της δεξιάς που ψήφισαν ξεδιάντροπα ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ. Εξάλλου γνωρίζαμε ότι φιλότιμο και τσίπα δεν έχουνε. Όμως τώρα σίγουρα από δω και στο εξής θα τους συντροφεύει ο φόβος.

Κάποιοι ναξιώτες που βρέθηκαν στον ξεσηκωμό της 12ης Φεβρουαρίου