Για την κρίση και για το κίνημα μετά την 5η Μάη

Στην τωρινή συγκυρία, τα μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση αποτελούν την σκληρότερη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου ενάντια στα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, αλλά ακόμα και στα κεκτημένα της μικρομεσαίων. Τα σημερινά μέτρα δεν έχουν όριο και σαφώς δεν αποτελούν μόνο επιταγές του Δ.Ν.Τ. και της Κομισιόν, αλλά και ξεκάθαρες επιλογές του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου που από καιρό τα είχε δρομολογήσει. Σήμερα, με το πρόσχημα της κρίσης βρίσκει την ευκαιρία να τα εφαρμόσει.

Από την άλλη, η κρίση παρουσιάζεται σαν φυσικό φαινόμενο ή αν υπάρχουν και κάποιες ευθύνες, τότε όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι. Αναλύσεις επί αναλύσεων από οικονομολόγους και ακριβοπληρωμένους δημοσιογράφους που σκόπιμα σπέρνουν τη σύγχυση για να καταλήξουν τελικά στο συμπέρασμα ότι οι θυσίες είναι αναγκαίες και ότι πρέπει να σφίξουμε κι άλλο το ζωνάρι για να γλιτώσει η χώρα (στην πραγματικότητα το χρηματοπιστωτικό σύστημα) από την χρεοκοπία.

Εν χορώ λοιπόν μας ζητούσαν εθνική ομοψυχία όταν πέρυσι το κράτος πριμοδοτούσε με 28 δις τις τράπεζες, δηλαδή την ίδια την μήτρα της χρηματοπιστωτικής φούσκας, της τοκογλυφίας και των κερδοσκόπων. Εθνική ομοψυχία και τώρα που μεθοδεύουν την επιχορήγηση των τραπεζών με άλλα 20 δις.

Όμως πώς γίνεται και μια χώρα στην οποία η οικονομική μεγέθυνση και ο πλούτος αυξανόταν, ξαφνικά παρουσιάζεται φθίνουσα οικονομική ευημερία; Ποια είναι τα πραγματικά νούμερα της οικονομίας;

Τα τελευταία 12 χρόνια το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν αυξήθηκε κατά 60%, τα κέρδη των εταιρειών που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο ήταν 11,8δις μόνο για το 2009 και 10 δις για το 2008, ενώ για το 2007 παρουσίασαν ρεκόρ κερδοφορίας για όλη την ευρωζώνη. Η Εθνική Τράπεζα είχε κέρδη 6,3δις την τελευταία πενταετία. Τέσσερεις χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις έχουν επενδύσει πάνω από 20δις στο εξωτερικό και δέκα χιλιάδες off shore εταιρείες ελληνικών συμφερόντων διακινούν περί τα 500δις ευρώ ετησίως. Το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο ελέγχει το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 41% του κοινοτικού, ενώ πέρσι –χρονιά, υποτίθεται, κρίσης- επένδυσε 3,16δις για την αγορά 164 μεταχειρισμένων πλοίων.

Και τότε πώς δημιουργήθηκε η δημοσιονομική κρίση; Φταίει μόνο το σπάταλο κράτος με τον υπερτροφικό δημόσιο τομέα, ή μήπως η καταλήστευση των ταμείων; μήπως φταίνε οι μίζες και το μεγάλο κόλπο της ολυμπιάδας που τελικά στοίχισε δέκα φορές πάνω από την αρχική κοστολόγηση; Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος και οι εκάστοτε κυβερνήσεις, τις τελευταίες δεκαετίες αποσάθρωσαν την όποια παραγωγική βάση, είτε στον πρωτογενή τομέα είτε στη βιομηχανία, και μετέτρεψαν τον τόπο σε χώρα υπηρεσιών με τον τουρισμό, ενώ πριμοδότησαν τον κατασκευαστικό κλάδο. Εν ολίγοις, μετέτρεψαν την κοινωνία σε μια καταναλωτική αγορά για τα ευρωπαϊκά προϊόντα, όπου ο δανεισμός, τόσο σε κρατικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, έγινε αναγκαίος για να ανταπεξέλθει η καπιταλιστική οικονομία. Το ελληνικό χρέος σήμερα το διαχειρίζονται οι τράπεζες –ελληνικές και ξένες- και για τη δική τους ρευστότητα κόπτονται το Δ.Ν.Τ και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα.

Το ελληνικό κράτος, φροντίζοντας πάντα με στοργή την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων, υποσχέθηκε αμνηστία για τον επαναπατρισμό των ελληνικών κεφαλαίων και προσέφερε ουσιαστικά ασυλία για τις μίζες και τα σκάνδαλα (Siemens, Βατοπέδι, δομημένα ομόλογα) και ακόμα και σήμερα υπόσχεται φοροαπαλλαγές σε μεγαλοεπενδυτές.

Ο πλούτος συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο στα χέρια των λίγων, η διαχείριση και η εξουσία συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο, κάτι που επικυρώνεται με την εφαρμογή του σχεδίου Καλλικράτης για την αναδιάρθρωση του διοικητικού μηχανισμού.
Παράλληλα, τα προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου και η εύνοια προς αυτό διευρύνονται μέσω των ιδιωτικοποιήσεων μεγάλων επιχειρήσεων του δημοσίου με χρηματοδοτήσεις από το ΕΣΠΑ, μέσω της Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) στους τομείς της ενέργειας, του τουρισμού, της υγείας και της εκπαίδευσης.

Από την άλλη πλευρά τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα χτυπιούνται ανελέητα:
1.000.000 ανέργοι,
πάγωμα και μείωση των εισοδημάτων των εργαζόμενων,
κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού και των επιδομάτων στο δημόσιο,
καθιέρωση και επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα όπου απελευθερώνονται σταδιακά οι απολύσεις και περικόπτονται οι αποζημιώσεις,
μείωση των δαπανών για την ασφάλιση, την υγεία και την εκπαίδευση,
απανωτές αυξήσεις του ΦΠΑ τέσσερεις με πέντε μονάδες,
αύξηση της φορολόγησης και των ειδικών φόρων κατανάλωσης,
ακριβότερα τιμολόγια των ΔΕΚΟ και γενικότερα ακρίβεια,
αύξηση των ορίων και των εργάσιμων χρόνων για τη συνταξιοδότηση, περικοπή ακόμα και των ισχνών συντάξεων ή αντικατάστασή τους με ένα πενιχρό αναξιοπρεπές βοήθημα πείνας,
περαιτέρω μείωση του αγροτικού εισοδήματος και ούτω καθ’ εξής.

Η έντονη αντίδραση της ελληνικής κοινωνίας στο ζοφερό παρόν και το ακόμα ζοφερότερο μέλλον, άρχισε με την μεγαλειώδη απεργιακή συγκέντρωση στις 5 Μάη και τη μαζική επίθεση στη Βουλή - κορυφαία στιγμή μιας γενικευμένης εξέγερσης που πυροδοτήθηκε από την λαϊκή οργή απέναντι σε κείνους που καταληστεύουν τον μόχθο μας ανελέητα και λεηλατούν τη ζωή μας.

Το τραγικό γεγονός της δολοφονίας των τριών τραπεζοϋπαλλήλων στη Marfin από στοιχεία ξένα κι εχθρικά προς ολόκληρο το κίνημα ήταν το βούτυρο στο ψωμί του κράτους και των αφεντικών, και πάγωσε τις καρδιές των εξεγερμένων. Την ώρα που όλοι μείναμε άφωνοι από το αποτρόπαιο περιστατικό, εκείνη ακριβώς την ώρα τα μμε διέκοψαν την απεργία τους και άρχισαν να μιλούν και να εξαπολύουν λάσπη. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί επιτέθηκαν με περίσσιο μένος για να σπιλώσουν για πολλοστή φορά ένα από τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια του κινήματος, τον χώρο των αναρχικών-αντιεξουσιαστών που εδώ και τριάντα χρόνια έχει μια συνεχή και συνεπή παρουσία στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Ο στόχος αυτής της προπαγάνδας δεν είναι άλλος από το να ανακοπεί και να καμφθεί συνολικά η εξεγερσιακή διάθεση και πρακτική του πληθυσμού.

Στον αντίποδα του μουδιάσματος, ο μεγαλοεπιχειρηματίας Βγενόπουλος, υπεύθυνος για την εργοδοτική τρομοκρατία που ανάγκασε τους υπαλλήλους να δουλεύουν τη μέρα της γενικής απεργίας, όχι μόνο δεν ενοχλήθηκε από τους θανάτους, όχι μόνο δεν συναισθάνεται καμιά ευθύνη για την παντελή έλλειψη μέτρων προστασίας των εργαζόμενων που είχαν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο των ανθρώπων, αλλά, αντίθετα, γεμάτος κυνισμό και ειρωνικά χαμόγελα πόζαρε στις κάμερες. Άλλωστε η συμμορία των μεγαλοκαρχαριών είναι γνωστή και το ήθος και το ύφος της.

Ταυτόχρονα, το κράτος με τον πιο εκδικητικό και λυσσαλέο τρόπο επιτέθηκε και κατέστρεψε καταλήψεις, στέκια και καφενεία στα Εξάρχεια, επιδόθηκε σε όργιο ξυλοδαρμών, προσαγωγών και συλλήψεων, ενώ μπροστά στο Σύνταγμα οι δυνάμεις καταστολής διέλυσαν εντελώς απρόκλητα την πορεία που είχε καλέσει η ΓΣΕΕ στις 6 Μάη.

Ωστόσο, ούτε η άγρια καταστολή, ούτε η ανείπωτη θλίψη για τους τρεις νεκρούς εργαζόμενους ούτε και οργή μας απέναντι στους επικίνδυνους ηλίθιους που αδιαφόρησαν για την ανθρώπινη ζωή και διέπραξαν αυτό το έγκλημα, δεν είναι δυνατό να καλύψουν και να αδρανοποιήσουν τις κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις ενάντια στην επιβολή της εξαθλίωσης στα χαμηλότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Σήμερα ο καπιταλισμός σαν σύστημα κλυδωνίζεται. Όσοι αντιστέκονται καλούνται να αντιμετωπίσουν την πολυσύνθετη και πολυεπίπεδη κρίση που απλώνεται σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής. Η όξυνση του κοινωνικού και ταξικού πολέμου μέσα από αυτοοργανωμένους και αδιαμεσολάβητους αγώνες, η ενότητα στο δρόμο και η αλληλεγγύη των καταπιεσμένων που θα οδηγήσει στην πολιτικοποίησή τους και στη συγκρότηση οράματος για μια άλλη κοινωνία, είναι η μόνη δυνατή απάντηση μπροστά σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Αυτόνομη Πρωτοβουλία Νάξου